Dan zijn we nu aangekomen bij het laatste deel in deze serie. Ik heb jullie even laten meekijken in het leven van iemand die verslaafd is. Natuurlijk is dit maar een klein deel van wat er allemaal is gebeurd en wat ik ook op papier heb gezet. Maar het laat wel zien, dat als je eenmaal verslaafd bent, je vaak in een kringetje rond draait. Geen uitweg meer ziet. Geen enkele verslaafde kiest dan ook voor zo’n leven.

Er wordt vaak gezegd, “dan stop je er toch mee”, maar zo simpel is het niet. Het is ook geen keuze die je hebt gemaakt. Niemand kiest vrijwillig voor zo’n leven, zo van: “Wat wil jij later worden?”. “Nou, ik word een verslaafde, lijkt mij leuk”.

Maar hoe is het nu verder gegaan naar die bewuste opname in de kliniek? Om een lang verhaal kort te maken, niet lang daarna ben ik dakloos geworden en heb nog ongeveer anderhalf jaar over straat gezworven. Toen ik dakloos werd dacht ik eerst nog dat het best leuk zou kunnen zijn. Ik was als kind altijd al een fan van Swiebertje en zo zag ik het toen ook. Geloof mij, het heeft totaal niks met die serie te maken. Het leven op straat is vaak bikkelhard. Vooral in de wintermaanden als het erg koud is. Maar ik heb er ook een hele hoop van geleerd. Als je vanaf die positie naar de mensen kijkt, leer je eigenlijk wat echt belangrijk is. Ook als je op straat leeft heb je altijd een paar vrienden, en dat is belangrijk. Iemand, die als het koud is een deken met je deelt, of iets te eten of natuurlijk een slok uit de fles. Dat is waar het omgaat. Een vriend die bereid, om dat wat hij heeft met je te delen.

Lees verder Verslaafd: Het verhaal van Jacob (deel 6) →

Zo, we zijn bijna alweer bij het laatste deel van deze serie aangekomen. Weer mijn dank voor de reacties die er tot dusverre zijn geweest. Ik hoop ik ook dat er mensen zijn die hier iets van hebben opgestoken. Wat alcohol met je kan doen als je over grenzen heen gaat. En dan nu terug naar het verhaal.

Wat er daarna is gebeurd weet ik niet meer, maar ik kwam weer een beetje bij toen ik in het kleine kamertje zat in de kliniek. Ik was er voor een crisisopname. Volgens de arts daar, die mij lichamelijk had onderzocht, ging het niet zo goed met mij. Een crisisopname duurde drie dagen, maar ik kon gelijk blijven voor de vierweekse. Ik vermeld deze opname omdat het de eerste keer was dat ik totaal in de vernieling in een kliniek was ingeleverd. Ook was het de eerste keer dat ik kennis maakte een soort voorstadium van een delirium.

Lees verder Verslaafd: Het verhaal van Jacob (Deel 5) →